طبقه بندی های مختلف پایه های ردیابی

پایه‌های ردیابی
در یک مکان معین، زاویه ارتفاع خورشید در طول روز به طور مداوم تغییر می‌کند. بنابراین، زاویه شیب بهینه یک آرایه فتوولتائیک برای دریافت حداکثر تابش خورشیدی نیز در طول زمان متفاوت است. عملکرد یک سیستم ردیابی تعیین موقعیت لحظه‌ای خورشید با استفاده از الگوریتم‌ها و نظارت بر زاویه چرخش موتور از طریق رمزگذارهای موتور است، و اطمینان حاصل می‌کند که خورشید همیشه با پنل‌های خورشیدی هم‌راستا است تا به حداکثر انرژی تابش خورشیدی دست یابد. پایه‌های ردیابی ضمن اطمینان از عملکرد ایمن پایه، زاویه تولید برق بهینه ماژول‌ها را در زمان واقعی بر اساس عملکرد حداکثر تولید برق آن‌ها در شرایط آب و هوایی مختلف محاسبه می‌کنند. انواع رایج به شرح زیر است:

نوع 1: پایه ردیابی تک محوره افقی
محور پایه ردیابی تک محوره افقی شمال-جنوب است و ماژول‌ها از شرق به غرب می‌چرخند تا زاویه سمت خورشید را ردیابی کنند. مزایای آن شامل الزامات دقت فونداسیون نه بالاتر از پایه‌های ثابت، هزینه‌های مهندسی عمران کم، صرفه‌جویی در فونداسیون شمعی، پشتیبانی چند نقطه‌ای، مقاومت در برابر باد قوی، هزینه‌های ساختاری کم، هزینه انرژی کم، نرخ بازگشت بالا و مقرون به صرفه بودن بالا است.

نوع 2: پایه ردیابی تک محوره شیب‌دار
محور پایه ردیابی تک محوره شیب‌دار شمال-جنوب است، با انتهای شمالی بالاتر از انتهای جنوبی. در مقایسه با پایه تک محوره افقی، برای جذب تابش خورشیدی مناسب‌تر است. مزایای آن شامل الزامات دقت فونداسیون نه بالاتر از پایه‌های ثابت، هزینه‌های مهندسی عمران کم و مناسب بودن بهتر برای مناطق با عرض جغرافیایی بالا است. معایب آن شامل مقاومت نسبتاً ضعیف در برابر باد، اشغال زمین زیاد، قیمت بالاتر و نرخ بازگشت و مقرون به صرفه بودن کمتر در نیروگاه‌های زمینی در مقیاس بزرگ است.

نوع 3: پایه ردیابی دو محوره
سیستم ردیابی دو محوره می‌تواند هم زاویه سمت و هم زاویه ارتفاع خورشید را ردیابی کند و امکان ردیابی لحظه‌ای دقیق خورشید را فراهم می‌کند. مزیت آن این است که بیشترین افزایش تولید برق را در بین تمام انواع پایه به دست می‌آورد و قادر است تولید برق را 25٪ تا 35٪ در مقایسه با پایه‌های ثابت بهبود بخشد. معایب آن شامل قیمت بالا، سرمایه‌گذاری اولیه زیاد، اشغال زمین قابل توجه (تقریباً دو برابر پایه‌های ثابت) و هزینه‌های نگهداری بالا است که منجر به مقرون به صرفه نبودن در نیروگاه‌های زمینی در مقیاس بزرگ می‌شود.